Στο πλαίσιο των όσων συζητήθηκαν στις συναντήσεις του Potential Project, δύο χρόνια πριν, η Τζένη Αργυρίου και η Νίνα Παπακωνσταντίνου αποφάσισαν να διερευνήσουν τη δυνατότητα ενός από κοινού έργου.
Χωρίς να γνωρίζονται, αλλά γνωρίζοντας λίγο η μία τη δουλειά της άλλης, συναντήθηκαν με βάση το κοινό τους σημείο –το ενδιαφέρον τους για τη γλώσσα- και μοιράστηκαν κάποια από τα εργαλεία, τα μέσα και τις πρακτικές που χρησιμοποιούν, για να ανακαλύψουν ένα νέο πεδίο έρευνας που να περιέχει τόσο κάτι γνώριμο όσο και κάτι άγνωστο για την καθεμία.
Οι δυναμικές και οι δυνατότητες της γραφής ενός κειμένου στο σώμα και στο χώρο, ή καλύτερα από το σώμα στο χώρο, ήταν αυτό που κυρίως τις απασχόλησε και μέσα σε αυτό το πρώτο στάδιο έρευνας κατέληξαν σε μία ελλειπτική και υπαινικτική χορογραφία-εγκατάσταση.
Στην πορεία –και έπειτα από συναντήσεις, τηλεφωνήματα, κείμενα, ιδέες, επιδοκιμασίες, απορρίψεις και μπόλικες δοκιμές- είδαν ότι είναι πιο σημαντική η διαδικασία καθαυτή –και πιο κοντά στην έννοια του potential- από ένα τελικό αποτέλεσμα, δηλαδή “έργο”.
Οι καλλιτέχνιδες αποφάσισαν λοιπόν να δείξουν επιλεκτικά την πορεία μιας συνεργασίας και μιας ιδέας, που είναι ακόμα εν εξελίξει, αφήνοντας ανοιχτό το ενδεχόμενο της τελικής μορφής της, καθώς κάτι τέτοιο θα σηματοδοτούσε και το τέλος της δυναμικής των δοκιμών, και των σχετικά απεριόριστων πιθανοτήτων.
Έτσι, με τον τίτλο Άρθρο 1, δοκιμή 1, παρουσιάζουν στο χώρο του Potential Project τρια διαφορετικά αποτυπώματα της διαδικασίας αυτής: ένα ηχητικό αρχείο από τις πρώτες τους δοκιμές, ένα οπτικό αρχείο -και συγκεκριμένα βίντεο καταγραφή της πρώτης απόπειρας της χο(ω)ρογραφίας/εγκατάστασης στο δημόσιο χώρο-, και ένα εικαστικό αποτύπωμα με τη μεταφορά της εγκατάστασης σε κλίμακα στον εσωτερικό χώρο. Η τελευταία τους ιδέα-δοκιμή έγινε πάνω στο πρώτο άρθρο της Οικουμενικής Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου –ενός κειμένου με το οποίο και οι δύο έχουν ασχοληθεί στο παρελθόν. Εδώ, οι καλλιτέχνιδες “γράφουν” περπατώντας το κείμενο του πρώτου άρθρου, και τοποθετούν πέτρες για να σημειώσουν τα κενά ανάμεσα στις λέξεις.
Το βάδισμα ως δράση συνδέεται με μία πρακτική διαμαρτυρίας, ενώ οι πέτρες που απομένουν ως ίχνος της δράσης, τονίζουν και παγιώνουν τα κενά, σε αντιπαράθεση με τη φευγαλέα και προσωρινή φύση της περιπατητικής γραφής.
Πρόκειται για ένα σχόλιο πάνω στην κυριολεξία, την εφαρμογή ή όχι των συμφωνημένων, τον “τύπο” και το “κενό” των λέξεων.
Η έκθεση Άρθρο 1, δοκιμή 1 γίνεται στο πλαίσιο των δράσεων του Potential Project.
…….
Φωτογράφηση: Guram Chachanidze